«We are the champions, champions of Europe!» φώναζαν οι οπαδοί της Leeds United, το 1975, και εμείς γυρίζουμε τον χρόνο πίσω στο ιστορικό γεγονός.
Από τα μέσα των 60ς έως και τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, ήταν εκ των κορυφαίων ομάδων του «νησιού». Δυστυχώς, οι λαμπρές εμφανίσεις της εντός Αγγλίας, δεν μπόρεσαν να συνοδευθούν και με επιτυχίες εκτός συνόρων, καθώς στις δύο συμμετοχές της σε Ευρωπαϊκούς τελικούς, έπεσαν πάνω σε κάκιστες διαιτησίες. Και γι αυτό τον λόγο, έχει χαρακτηριστεί ως «η Βασίλισσα δίχως στέμμα». Ο λόγος για την Leeds United.
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΙΣΩ
Η σεζόν 1973-74 είχε τελειώσει με σχεδόν πανηγυρικό τρόπο για τα «παγόνια». Η αρμάδα του Don Revie, μετά από πέντε έτη, είχε επιστρέψει στο θρόνο της, κατακτώντας δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας της, αφήνοντας πίσω τις Liverpool και Derby. Παράλληλα, η μισητή αντίπαλος της Leeds, Manchester United, γνώριζε τον υποβιβασμό, μόλις οκτώ έτη από την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών! Όμως, τα πράγματα πήραν απότομη τροπή, λόγω της απόφασης του ανθρώπου που κρυβόταν πίσω από την επιτυχία του συλλόγου, τον Don Revie.
Ο Revie ήταν ο άνθρωπος που συντέλεσε στην αλλαγή του DNA της ομάδας, καθώς θέσπισε τις δικές του τακτικές και «καλλιέργησε» νοοτροπία νικητή στους παίκτες του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η επιμονή του Revie για αλλαγή των εμφανίσεων της ομάδας και υιοθέτηση του λευκού (όπως κι έγινε), ακολουθώντας τα χνάρια της μεγάλης Real Madrid εκείνης της εποχής. Επιστρέφοντας στα νέα της εποχής, ο Revie, είχε αποφασίσει να αποχωρήσει έπειτα από 13 ολόκληρα χρόνια στον πάγκο της Leeds, για χάρη της εθνικής ομάδας της Αγγλίας.
ΤΟ ΧΑΟΣ ΕΠΙ CLOUGH
Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του αντικαταστάτη του Revie, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός κόσμος «πάγωσε». Ο Brian Clough, ο άνθρωπος που λάτρευε να μισεί την ομάδα που είχε «χτίσει» ο Revie, ήταν πλέον ο προπονητής της. Για την παρουσία του έχουν ειπωθεί πολλά, καθώς έχει γίνει μέχρι και ταινία, όμως, αυτό που μένει είναι το αποτέλεσμα. Σε σύνολο οκτώ αγώνων, τα «παγόνια» είχαν τρεις ήττες, τέσσερις ισοπαλίες, μόλις μία νίκη, καθώς και έναν χαμένο τίτλο (έχασαν το Charity Shield από την Liverpool στη διαδικασία των πέναλτι).
ΤΟ «ΒΑΡΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Μετά από 44 μόλις ημέρες, ο Clough απολύθηκε και τη θέση του πήρε ο Jimmy Armfield, προπονητής της Bolton. Η κατάσταση εντός Αγγλίας έμοιαζε ως μη αναστρέψιμη, καθώς εκτός του πρωταθλήματος, χάθηκαν και τα κύπελλα. Έτσι, απέμεινε μόνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η πρώτη φάση της διοργάνωσης ήταν κάτι παραπάνω από βατή, καθώς οι Άγγλοι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την Zurich. Η ομάδα της πόλης της Ελβετίας προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να αντισταθεί και με συνολικό σκορ 5-3, γνώρισε τον αποκλεισμό.
Επόμενο θύμα της Leeds, ήταν η Ουγγρική Újpesti Dózsa. Μια ομάδα της οποίας τα …ίχνη αγνοούνται εδώ και πολλά χρόνια, όπως ήταν φυσικό, δεν μπόρεσε να απειλήσει την Leeds. Άνετη επικράτηση και στους δύο αγώνες με σκορ 2-1 και 3-0 και τα «παγόνια» ήταν στα προημιτελικά. Εκεί όπου θα αντιμετώπιζαν την πανίσχυρη τότε Anderlecht! Οι Βέλγοι, είχαν περάσει στη φάση των «16» από τον Ολυμπιακό, με τη γνωστή υπόθεση-Palotai, του δαιμόνιου αυτού διαιτητή. Κι όμως, ούτε η Anderlecht μπόρεσε να βάλει δύσκολα στους Άγγλους, οι οποίοι προκρίθηκαν άνετα με συνολικό σκορ 4-0!
ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ Η BARCA ΤΟΥ CRUYFF
Έχοντας φτάσει έως τα ημιτελικά, το περισσότερο άγχος είχε απομακρυνθεί από τους παίκτες της United, έως ότου επανήλθε στο άκουσμα της αντιπάλου τους. Η Barcelona του καλύτερου ποδοσφαιριστή της εποχής, Johan Cruyff, θα έβρισκε απέναντί της την «Super Leeds»! Οι Καταλανοί, έχοντας τραβήξει τα πάνδεινα τα περασμένα έτη, επέστρεψαν στην κορυφή της Ισπανίας έπειτα από 14 χρόνια και είχαν ως στόχο την κατάκτηση και της Ευρώπης. Αστέρι τους ο Ολλανδός, ο οποίος θαύμαζε την ομάδα του Yorkshire, καθώς είχε αναφέρει την εξής φράση: «Αν τους δώσεις την μπάλα, θα σε κάνουν να χορέψεις»! Ο πρώτος αγώνας θα γινόταν στο Elland Road. Μπροστά σε 50.000 θεατές, η Leeds United θα έπαιρνε ένα μικρό προβάδισμα στη σειρά, χάρη σε γκολ των Billy Bremner και Alan Clarke.
Οι Καταλανοί είχαν πολλές ελπίδες, καθώς μπορούσαν να προκριθούν με σκορ 1-0 ή με διαφορά δύο τερμάτων.Η ρεβάνς θα γινόταν στο θρυλικό Camp Nou, το οποίο αναμενόταν να γεμίσει. Τελικά, όχι απλά γέμισε, αλλά το όριο χωρητικότητας (93.000 για την εποχή) ξεπεράστηκε κατά πολύ, καθώς εισήλθαν κοντά στα 110.000 άτομα! Μπροστά στο υπέρογκο αυτό κοινό, η Leeds δεν …μάσησε, καθώς προηγήθηκε με τον Peter Lorimer στο 7′! Παρά το τέρμα της ισοφάρισης που δέχθηκε από τον Clares στο 69′, τα παγόνια κράτησαν το σκορ και πέρασαν στον τελικό!
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ «ΜΕΓΑΘΗΡΙΟ» ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΙΤΗΤΗ
Αντίπαλος των Άγγλων ήταν η Bayern Munich. Οι Βαυαροί, ήταν το νέο αφεντικό της Γηραιάς Ηπείρου, καθώς μετά τον Ajax τον τριών σερί κατακτήσεων του τροπαίου, θα έγραφαν τη δική τους ιστορία. Έχοντας κατακτήσει τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης την περασμένη χρονιά κόντρα στην Atletico de Madrid, η Bayern ήθελε να επαναλάβει το θρίαμβό της, αυτή τη φορά κόντρα στους Πρωταθλητές Αγγλίας. Έτσι, στις 28 Μαΐου του 1975, οι δύο ομάδες θα συγκρούονταν στο Parc des Princes του Παρισιού, για το βαρύτιμο αυτό τρόπαιο.
Μέσα σε όλα, υπήρχε και η κάκιστη πορεία των Βαυαρών στο πρωτάθλημα της Γερμανίας, καθώς τερμάτισαν στη δέκατη θέση της λίγκας. Έτσι, η κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική για τους Γερμανούς. Απέναντι στους Lorimer, Bremner, Giles και τα άλλα αστέρια των Άγγλων, θα βρισκόντουσαν οι αντίστοιχοι των Γερμανών. Hoeness, Beckenbauer, Muller καθώς οι υπόλοιποι σταρ της Bayern, συνέθεταν την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Άξιο αναφοράς είναι πως πολλοί εκ των βασικών της Bayern, είχαν στεφθεί πρωταθλητές κόσμου ένα χρόνο πριν με τη φανέλα της Δυτικής Γερμανίας.
Ο αγώνας ξεκίνησε με πολύ «ξύλο», καθώς μόλις στο τέταρτο λεπτό, ο Andersson αποχώρησε με φορείο, λόγο ενός πολύ σκληρού φάουλ του Yorath, Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ο διαιτητής θα χαριζόταν στους Άγγλους για τη συνέχεια της αναμέτρησης. Στο 23′, ο Beckenbauer υπέπεσε σε χέρι εντός περιοχής, αλλά ο διαιτητής δεν υπέδειξε κάτι. Στο 34′, πρωταγωνίστησε και πάλι ο Γερμανός, καθώς ανέτρεψε αντικανονικά τον Allan Crarke εντός περιοχής, αλλά και πάλι, ο διαιτητής δεν υπέδειξε κάτι. Το ημίχρονο έληξε με 0-0 και το κοινό «έβραζε» με τις αποφάσεις του Michel Kitabdjian, άρχοντα της αναμέτρησης.
Η Leeds ήταν η κυρίαρχος εντός του γηπέδου, παρά την απαράδεκτη διαιτησία και έμοιαζε ως το ακλόνητο φαβορί της αναμέτρησης. Στο 64′, τα «παγόνια» πανηγύρισαν. Ο Lorimer έστειλε την μπάλα στα δίχτυα των Γερμανών κι ενώ στην αρχή ο Γάλλος έδειξε τη σέντρα, έπειτα ακύρωσε το τέρμα των Άγγλων. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως ο βοηθός ουδέποτε υπέδειξε κάτι, ενώ ο Kitabdjian πρώτα συνομίλησε με τον Beckenbauer(!) και ύστερα με τους βοηθούς του. Ήταν μια απόφαση η οποία προκάλεσε ακόμη περισσότερη γκρίνια, κυρίως με τον τρόπο που δώθηκε.
ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ
Αυτό ήταν και το τελειωτικό χτύπημα στο ηθικό των «παγονιών», οι οποίοι παρέδωσαν πνεύμα. Οι Γερμανοί είχαν καταλάβει ότι οι αντίπαλοί τους δεν είχαν άλλο κουράγιο και με γκολ του Rorth στο 71′ και μετέπειτα του Muller στο 81′, «καθάρισαν» τον αγώνα Οι οπαδοί των Άγγλων ήταν κάτι παραπάνω από έξαλλοι και ως …είθισται εκείνη την εποχή, δε δίστασαν να προβούν σε βιαιοπραγίες. Η ταραχή που επικράτησε μετά τον αγώνα, είχε ως συνέπεια τον αποκλεισμό της Leeds για δύο έτη από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μια ποινή η οποία δε χρειάστηκε να εφαρμοστεί, καθώς οι Άγγλοι δεν κατάφεραν να διεκδικήσουν την έξοδο στην Ευρώπη εκείνο το διάστημα.
Ήταν άλλη μια «μαύρη» εμπειρία σε τελικό Ευρωπαϊκού Κυπέλλου για τους Άγγλους, μετά τον τελικό της Θεσσαλονίκης το 1973 και την ανεκδιήγητη υπόθεση «Μίχα». Αυτό ήταν και το «κύκνειο άσμα» της εποχής Revie και ό,τι είχε φτιάξει ο θρύλος του Yorkshire. Ο τρόπος που έπαιζε η ομάδα έπρεπε να αλλάξει, οι σπουδαίοι παίκτες της εποχής είχαν μεγαλώσει, «νέο αίμα» δεν υπήρχε και η ίδια η Leeds είχε «εισέλθει» στην παρακμή της. Λίγα έτη μετά, ακολούθησε και η πτώση στη Β’ κατηγορία και μια ολιγοετή διαμονή εκεί, έως τα τέλη του 80′, όταν ανέλαβε ο Howard Wilkinson. Όμως αυτό, είναι μια άλλη ιστορία…
Συντάκτης: Γιώργος Γκίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου