Λογικά οι περισσότεροι από εσάς δεν είχαν προλάβει την ποδοσφαιρική του καριέρα. Κάποιοι ίσως να τον πρόλαβαν. Εσείς οι λίγοι καθίστε αναπαυτικά και νοσταλγήστε παλιές εποχές. Οι «νεότεροι» θα διαβάσετε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα.
Όλος αυτός ο πρόλογος για τον Paul Madeley, ο οποίος δυστυχώς απεβίωσε χθες μετά από μια μάχη 14 χρόνων με την νόσο του Parkinson. Πριν αρχίσω την εξιστόρηση των γεγονότων πρέπει να ξέρετε ότι πρόκειται για την ίσως πιο ηγετική φιγούρα στο Leeds. Ένας άνθρωπος που αγαπήθηκε όσο πολύ λίγοι στην πόλη, που μάλιστα έμεινε εκεί καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναδρομή μας.
Πάμε πίσω στις 20 Σεπτεμβρίου 1944. Στο Beeston του Leeds γεννιέται ένα μικρό αγοράκι, για το οποίο 20 χρόνια αργότερα θα τραγουδούσε όλη η πόλη. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική Farsley Celtic. Το 1962, σε ηλικία 18 ετών, παίρνει μεταγραφή στο καμάρι της πόλης, Leeds United. Καθιερώθηκε στην ομάδα από το 1964, όπου εκμεταλλεύτηκε τους τραυματισμούς των Freddie Goodwin και Jack Charlton και έκτοτε δεν ξαναβγήκε ποτέ από την ενδεκάδα. Μάλιστα χαρακτηριζόταν τότε ως ένας από τους πρώτους πολυθεσίτες παίκτες. Σε όλη την καριέρα του είχε αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις, εκτός από αυτή του τερματοφύλακα.
Η ικανότητα που είχε προσαρμόζεται σε κάθε ρόλο και απαίτηση οδήγησε τον Don Revie να τον αποκαλεί ως η «Rolls Royce» του ποδοσφαίρου. Στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού, όπως για παράδειγμα στον τελικό του League Cup το 1968, στον τελικό του Κυπέλλου Εκθέσεων με την Juventus το 1971 αγωνίστηκε ως «εννιάρι». Σε όλα η Leeds ήρθε νικήτρια, και χάρη στην προσαρμοστικότητα του Paul, η ενδεκάδα της Leeds αναφερόταν απλώς ως «οι έντεκα Paul». Μάλιστα μετά από τόση επιτυχία, ο θρυλικός προπονητής της εθνικής Αγγλίας, Alf Ramsey, τον ρώτησε αν ήθελε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, ωστόσο ο Paul αρνήθηκε ευγενικά, διότι ήθελε να ξεκουραστεί.
Ουσιαστικά αυτό που έκανε κάθε χρόνο ο Paul ήταν να καλύπτει τους τραυματισμένους συμπαίκτες του. Την σεζόν 1971-72 δεν έχασε ούτε ένα παιχνίδι και η Leeds United πάλευε για τον τίτλο. Μάλιστα σε ένα παιχνίδι εναντίον της Arsenal, o Terry Cooper έσπασε το πόδι του και ο Paul φόρεσε την φανέλα με το νούμερο τρία για να τον αντικαταστήσει. Η Leeds κέρδισε το παιχνίδι, όμως έχασε το πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά μετακόμισε περισσότερο στον ανασταλτικό τομέα της Leeds. Ωστόσο στο τέλος ηττήθηκε από την Sunderland για το FA Cup, και από την Milan στην Θεσσαλονίκη σε ένα πολύ επεισοδιακό παιχνίδι για τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων.
Στην τελευταία χρονιά του Don Revie, το 1974, κατακτάει επιτέλους και πάλι το πρωτάθλημα μετά το 1969. Ο Revie έφυγε για την εθνική Αγγλίας, και αντικαταστάτης ήρθε αρχικά ο Brian Clough αλλά μετά από 44 μέρες ο θρυλικός coach της Nottingham απολύθηκε και ήρθε ο Jimmy Armfield, ο οποίος στην «νέα εποχή» κατάφερε να πάει την Leeds στον τελικό του Champions League, αν και ηττήθηκε από την Bayern Munchen. Ο Armfield έκατσε μέχρι τι 1978. Ο Medeley δεν βγήκε ποτέ από την εντεκάδα και μάλιστα στην αυτοβιογραφία του, ο Armfield εξιστορείται μια ιστορία, όπου ο Paul είχε έρθει να ανανεώσει την συμφωνία του. «Ουσιαστικά ήταν μια άσπρη κόλλα. Τον φώναξα να έρθει μέσα στο γραφείο και του λέω “Paul θα σου δώσουμε τόσα”. Γυρνάει και μου λέει “Εγώ δεν σκοπεύω να φύγω από την Leeds. Φέρε μου να υπογράψω το χαρτί και τα υπόλοιπα κανόνισε τα εσύ” Τον ρωτάω και εγώ “Paul για πόσα χρόνια υπογράφουμε; Δύο η τρία”, και μου λέει «Βάλε όσα θες, εγώ μόνο να παίζω θέλω». Εντέλει παρέμεινε στην Leeds μέχρι το τέλος της καριέρας του, το 1980. Έκλεισε την καριέρα του με 724 συμμετοχές και 35 γκολ.
Μετά το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχείρηση του και επένδυσε σε ένα μαγαζί στο Leeds με αθλητικά είδη. Αυτός και τα αδέρφια του, πούλησαν την επιχείρηση το 1987 για 27 εκατομμύρια λίρες. Μετά άρχισαν τα προβλήματα υγείας για τον ίδιο. Το 1992 υποβλήθηκε σε εγχείρηση αφαίρεσης όγκου από το κεφάλι και το 2002 υπέστη ένα πολύ μικρό καρδιακό επεισόδιο. Το 2004 διαγνώστηκε με την νόσο του Parkinson η οποία τον κατέβαλε πλέον σε ηλικία 73 ετών.
Να σημειωθεί ότι στην επιτυχημένη ποδοσφαιρική ταινία του Tom Hooper, The Damned United, ο Chris Moore απεικόνιζε τον Paul ως παίχτη της Leeds, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, με την πλοκή της ταινίας να επικεντρώνονται γύρω από το 44 μερών πέρασμα του Brian Clough ως «αντι-Revie».
Farewell Paul
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου