Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

Και άλλη μεταγραφή για τα «Παγόνια»!


Μετά την σπουδαία μεταγραφή του Patrick Bamford, που είναι στα «σκαριά», τώρα τα «Παγόνια» βρίσκονται μία «ανάσα» από μία ακόμα σπουδαία προσθήκη του μέλλοντος.

 
 
Φαίνεται πως η Leeds United, με την παρουσία του Marcelo Bielsa στον πάγκο, θα δώσει τα πάντα για να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει. Τουλάχιστον αυτό «μαρτυράει» η μεταγραφική κινητικότητα των ανθρώπων του West Yorkshire, που πραγματοποιούν την μία μεταγραφή μετά την άλλη. Τώρα, με την συμφωνία με τον Patrick Bamford να είναι επιβεβαιωμένη και να περιμένουμε απλώς την ανακοίνωση, σειρά είχε άλλο ένα ταλέντο.
 
Ο λόγος για τον Jack Harrison, που αποτελεί μέλος της Manchester City και την περσινή χρονιά ήταν δανεικός στο Middlesbrough. Ο Άγγλος εξτρέμ ξεκίνησε την καριέρα του από το MLS και την New York City, με την οποία εντυπωσίασε το Αμερικάνικο κοινό. Σε δύο χρόνια παρουσίας του στην άλλη όχθη του Ατλαντικού μέτρησε 59 εμφανίσεις και 14 τέρματα. Έτσι, αυτό ήταν αρκετό για να πείσει τους «Πολίτες» να τον αποκτήσουν.
 
Τον Ιανουάριο του 2018, ο 21χρονος καταφθάνει στο Manchester και υπογράφει συμβόλαιο με την νέα του ομάδα. Παρόλα αυτά, ο Pep Guardiola, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίσει να τον στείλει δανεικό στο Riverside και την «Boro». Ο Tony Pulis τον υποδέχθηκε στην ομάδα, τον χρησιμοποίησε σε 4 παιχνίδια, αλλά δεν κατάφερε να προκαλέσει «κρότο» με τις εμφανίσεις του. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Harrison βρίσκεται πολύ κοντά στο να γίνει παίκτης της Leeds United.
 
Ο ιστορικός σύλλογος λέγεται πως τα έχει βρει σε όλα με την Manchester City και τον ποδοσφαιριστή και περιμένουμε την οριστικοποίηση της συμφωνίας. Έτσι, η επιθετική «φαρέτρα» του Bielsa μοιάζει να δυναμώνει επικίνδυνα αυτό το καλοκαίρι και ίσως, θα μπορούμε επιτέλους να δούμε μία Leeds United έτοιμη για το κάτι παραπάνω.

http://eyap.gr/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1/

Χάλασε του Vydra στην Leeds

Στο «κενό» έπεσε η προσπάθεια της Leeds για την απόκτηση του Μatej Vydra της Derby.
 

Μπορεί οι δυο ομάδες να είχαν συμφωνήσει στα 11 εκατομμύρια λίρες για την μετακίνηση του παίκτη, ο ίδιος όμως μάλλον το ξανασκέφτηκε και το μετάνιωσε.
Σύμφωνα με πηγές του Sky Sports, ο επιθετικός της Derby έχει φιλοδοξίες να αγωνιστεί στην Premier League και το να πάει στην Leeds η οποία τερμάτισε πέρσι κάτω από την Derby, θα ήταν πισωγύρισμα.
Η Leeds από την μεριά της πρόκειται να ανακοινώσει σήμερα έναν άλλον επιθετικό και συγκεκριμένα τον Patrick Bamford από την Middlesbrough. Eπίσης σήμερα θα ανακοινωθεί και ο δανεισμός του Jack Harrison από την Manchester City.
Στην Derby τώρα, η αποτυχία της μεταγραφής του Vydra στην Leeds καθυστερεί την κίνηση της για την απόκτηση του Martyn Waghorn από την Ipswich λόγω του φόβου προβλημάτων με το FFP.
 

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

«Κρότος» με Bamford στην Championship!

Σήμερα το πρωί μιλήσαμε για συζητήσεις του Patrick Bamford με έτερο σύλλογο, λίγες ώρες μετά φαίνεται να ενεργοποιείτε η «βόμβα» μεταγραφής του.

 
 
Μία «ανάσα» από την επίτευξη μίας σπουδαίας μεταγραφικής κίνησης, για τα δεδομένα της Championship, φαίνεται να βρίσκεται η ιστορική Leeds United. Ο σύλλογος του West Yorkshire, προ ολίγων λεπτών, όπως μετέδωσε το «Sky Sports», έδωσε τα χέρια με την Middlesbrough για την απόκτηση του Patrick Bamford. Οι δύο σύλλογοι συμφώνησαν με ένα ποσό της τάξης των 10 εκατομμυρίων λιρών, συμπεριλαμβανομένων και των bonus.

Ο 24χρονος Άγγλος επιθετικός δεν λογίζεται ως βασικό «όπλο» για την επιθετική γραμμή της ομάδας του Tony Pulis, αφού ο Ουαλός τεχνικός δίνει «ψήφο εμπιστοσύνης» στον Rudy Gestede. Έτσι, η «Boro» ήταν ανοιχτή στο να ακούσει προτάσεις και τα «Παγόνια» ήταν αυτά, που κατέθεσαν μία ελκυστική πρόταση. Εξάλλου ήταν γνωστό, ότι η ομάδα του Marcelo Bielsa έψαχνε για μεταγραφική ενίσχυση στην κορυφή της ενίσχυσης.

Μετά το «ναυάγιο» με την υπόθεση Matej Vydra, οι ιθύνοντες στράφηκαν στην έτερη εξαιρετική λύση του Bamford, που μπορεί να αποδειχθεί «ακρογωνιαίος λίθος» για τον Bielsa. Την περσινή χρονιά, ο Άγγλος επιθετικός σημείωσε 12 τέρματα, ενώ η πιο αποδοτική του season ήταν το 2015-2016, όταν «μάτωσε» τα αντίπαλα δίχτυα συνολικά 19 φορές.

Τώρα, αναμένουμε να βρεθεί η «χρυσή τομή» στο συμβόλαιο του 24χρονου επιθετικού και να συμφωνήσει με τους νέους όρους συμβολαίου, που του προσφέρει η Leeds United. Με την μεταγραφή αυτή να μοιάζει πολύ πιθανή, ο ιστορικός σύλλογος ενισχύεται σημαντικά, ενώ πριν λίγη ώρα επίσης,απέκτησε τον επίσης πολύτιμο Barry Douglas από την Wolverphampton Wanderers. 

Η πρώτη μεταγραφή του Μπιέλσα στη Λιντς

Την απόκτηση του Λιούις Μπέικερ της Τσέλσι ανακοίνωσε η Λιντς.



Η ομάδα του Μαρσέλο Μπιέλσα τα βρήκε σε όλα με τους «μπλε» για το μονοετή δανεισμό του 23χρονου μέσου, ο οποίος αποτελεί την πρώτη της μεταγραφική κίνηση ενόψει της νέας σεζόν.
Αυτή είναι η 5η φορά που ο Μπέικερ παραχωρείται δανεικός από την Τσέλσι.
Πέρυσι ο νεαρός άσος αγωνίστηκε με τη φανέλα της Μίντλεσμπρο, πραγματοποιώντας 12 εμφανίσεις στην Τσάμπιονσιπ.

Ιστορία


Ίδρυση

Πρόδρομη ομάδα της Λιντς Γιουνάιτεντ υπήρξε η Λιντς Σίτι (Leeds City), η οποία είχε ιδρυθεί το 1904. Αγωνιζόταν στο επαγγελματικό πρωτάθλημα (Football League) αλλά το 1919 αποβλήθηκε από αυτό, έπειτα από κάποιες αντικανονικές πληρωμές ποδοσφαιριστών στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αμέσως, ιδρύθηκε στην πόλη ένας νέος σύλλογος, η Λιντς Γιουνάιτεντ, που αμέσως προσκλήθηκε να λάβει μέρος στη Midland League, στην οποία εντάχθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1919. Η ομάδα των Yorkshire Amateurs, που κατείχε το γήπεδο Elland Road, προσφέρθηκε να το παραχωρήσει στη νέα ομάδα, μιας και πρώτος μάνατζερ ανέλαβε ένας πρώην παίκτης της, ο Dick Ray.

Επίσης, ο πρόεδρος της Χάντερσφιλντ Τάουν, Hilton Crowther, προσφέρθηκε να βοηθήσει, δανείζοντας στη Λιντς Γιουνάιτεντ 35.000 λίρες και φέρνοντας το γνωστό προπονητή Arthur Fairclough από την «Μπέρνλι» το Φεβρουάριο του 1920. Με όλες αυτές τις βοήθειες η Λιντς Γιουνάιτεντ έφτιαξε μια αξιόλογη ομάδα και στο τέλος της σεζόν εντάχθηκε στη Football League, την επαγγελματική ομοσπονδία.



Τα πρώτα χρόνια

Τα επόμενα χρόνια η ομάδα σταθεροποιήθηκε στη Β΄ κατηγορία και το 1924 κέρδισε τον τίτλο κι ανέβηκε στην Α΄. Το 1927 υποβιβάστηκε, με αποτέλεσμα την απόλυση του Fairclough και την προώθηση του Dick Ray στη θέση του, που ως τότε ήταν βοηθός του.

Ως την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δυο φορές υποβιβάστηκε και δυο φορές κέρδισε την άνοδο της στην Α΄ κατηγορία. Το 1935 τον Dick Ray διαδέχθηκε ο Billy Hampson, που παρέμεινε 12 χρόνια.

Το 1947 υποβιβάστηκε ξανά, με την ομάδα να έχει τις χειρότερες επιδόσεις στην ιστορία της. Ο Hampson παραιτήθηκε και στη θέση του ήρθε ο Willis Edwards. Παρέμεινε στη Β΄ κατηγορία ως το 1955-56, οπότε ανέβηκε ξανά στην Α΄ βασιζόμενη στο μεγάλο της αστέρι, τον Τζον Τσαρλς. Όμως, ο Τζον Τσαρλς μεταγράφηκε στην ιταλική Γιουβέντους και μοιραία η Λιντς υποβιβάστηκε πάλι το 1960.



Η χρυσή περίοδος

Το Μάρτιο του 1961 μάνατζερ του συλλόγου ανέλαβε ο Ντον Ρέβι. Την επόμενη σεζόν η ομάδα περνούσε δύσκολες μέρες οικονομικά και αγωνιστικά. Κατάφερε να παραμείνει στη Β΄ κατηγορία μόλις την τελευταία αγωνιστική. Ο Ρέβι κατάφερε να αναστρέψει αυτή την αρνητική εικόνα. Το 1964 ανέβασε την ομάδα στην Α΄ κατηγορία και στη συνέχεια επί μια δεκαετία τερμάτιζε στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος. Επιπλέον, κέρδισε δυο φορές τον τίτλο (1969, 1974), ένα Κύπελλο Αγγλίας (1972), ένα Λιγκ Καπ (1968) και δυο φορές το ευρωπαϊκό Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων (1968, 1971). Επίσης, τερμάτισε πέντε φορές δεύτερη στο πρωτάθλημα, έφτασε άλλες τρεις φορές στον τελικό του κυπέλλου, κι από μια φορά στους τελικούς των Κυπέλλων Εκθέσεων και Κυπελλούχων.

Το 1974 ο Ρέβι άφησε την Λιντς για να αναλάβει την Εθνική Αγγλίας. Τον διαδέχτηκαν ο Μπράιαν Κλαφ, που έμεινε μόνο 44 μέρες, κι ο Τζίμι Άρμφιλντ. Ο βασικός κορμός των παικτών παρέμεινε και το 1974-75 η ομάδα έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Αντιμετώπισε τη γερμανική Μπάγερν Μονάχου και παρά το ότι ήταν καλύτερη ηττήθηκε με 2-0, έχοντας πολλά παράπονα από το διαιτητή που ακύρωσε κανονικό γκολ του Πίτερ Λόριμερ. Η ομάδα αυτή, με παίκτες όπως οι: Μπίλι Μπρέμνερ, Τζόνι Τζάιλς, Πίτερ Λόριμερ, Φράνκι Γκρέι, Έντι Γκρέι, Νόρμαν Χάντερ είχε πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο της.

Ο Άρμφιλντ, με βοηθό τον Ντον Χάου, αναδημιούργησε την ομάδα που παρέμεινε στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου για αρκετά χρόνια, χωρίς όμως να κατακτήσει τίτλους.



Σύγχρονη εποχή

Ακολούθησαν μέτριες σεζόν και το 1982 η Λιντς υποβιβάστηκε. Ως το 1990 διάφοροι προπονητές προσπάθησαν να επαναφέρουν το σύλλογο αλλά δεν τα κατάφεραν. Τελικά, το 1989-90 ο Howard Wilkinson την ανέβασε πάλι στη μεγάλη κατηγορία. Η ανοδική πορεία συνεχίστηκε αφού την επόμενη σεζόν τερμάτισε τέταρτη και το 1992 κατέκτησε το τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία της.

Ακολούθησαν πολύ μέτριες χρονιές, στις οποίες το μόνο σημαντικό που κατάφερε η ομάδα ήταν να φτάσει στον τελικό του Λιγκ Καπ το 1996. Η επόμενη καλή περίοδος ήταν το 1998, που κέρδισε την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με κόουτς τον George Graham και το 1999, που τερμάτισε τρίτη κερδίζοντας την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ με μάνατζερ τον Ντέιβιντ Ο’Λίρι και κόουτς τον Έντι Γκρέι.

Στην Ευρώπη κατάφεραν να φτάσουν ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου έχασαν από την τουρκική Γαλατασαράι και του Τσάμπιονς Λιγκ το 2001, όπου αποκλείστηκαν από την ισπανική Βαλένθια.

Όμως, τα οικονομικά ανοίγματα της ομάδας δεν μπόρεσαν να καλυφθούν, αφού δεν βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ το επόμενο έτος. Έτσι αναγκάστηκε να πουλήσει τον Rio Ferdinand στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι αργότερα κι άλλους καλούς παίκτες Τελικά, η ομάδα δεν κατάφερε να γλυτώσει τον υποβιβασμό που ήρθε το 2004 έπειτα από 14 χρόνια. Τα χρέη εξακολουθούσαν να είναι μεγάλα και η Λιντς πιέστηκε να πουλήσει ακόμα και το γήπεδό της, το Elland Road.

Το 2007 τα χρέη οδήγησαν την ομάδα στην τρίτη κατηγορία, με την υποχρέωση να ξεκινήσει το νέο πρωτάθλημα με -15 βαθμούς, λόγω παραβίασης των κανονισμών!


 
Γήπεδο



 
Αρχικά, το γήπεδο ήταν η έδρα της ομάδας ράγκμπι Holbeck Rugby Club, που αγωνιζόταν στην Northern Rugby Union, τον πρόδρομο της Rugby Football League. Τότε το στάδιο ονομαζόταν «Δε Ολντ Πίκοκ γκράουντ» (The Old Peacock ground), διότι ανήκε στην Bentley's Brewery, η οποία κατείχε την παμπ «The Old Peacock», που ακόμα βρίσκεται απέναντι από το γήπεδο.
 
Όταν ιδρύθηκε η Λιντς Γιουνάιτεντ, επιτράπηκε στο νέο σωματείο να δανειστεί το στάδιο μέχρι να καταφέρει να το εξαγοράσει. Έκτοτε η Λιντς αγωνίζεται σε αυτό. Όμως, το 2004 πουλήθηκε από το σύλλογο για να ξεπληρωθούν τα χρέη, με τη συμφωνία να επιστραφεί έπειτα από 25 χρόνια ή όποτε το επιτρέψουν τα οικονομικά του. Έτσι η ομάδα τώρα το χρησιμοποιεί με τη μορφή Leasing.
 
Το «Έλαντ Ρόουντ» (Elland Road) είναι το 10ο σε μέγεθος αγγλικό ποδοσφαιρικό γήπεδο και έχει χωρητικότητα 42.000 θεατών.
 
 
 
Τίτλοι - Διακρίσεις
 
Τίτλοι
 
 
Διακρίσεις


O πρωτεργάτης της «Damned United»

Λογικά οι περισσότεροι από εσάς δεν είχαν προλάβει την ποδοσφαιρική του καριέρα. Κάποιοι ίσως να τον πρόλαβαν. Εσείς οι λίγοι καθίστε αναπαυτικά και νοσταλγήστε παλιές εποχές. Οι «νεότεροι» θα διαβάσετε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα.


Όλος αυτός ο πρόλογος για τον Paul Madeley, ο οποίος δυστυχώς απεβίωσε χθες μετά από μια μάχη 14 χρόνων με την νόσο του Parkinson. Πριν αρχίσω την εξιστόρηση των γεγονότων πρέπει να ξέρετε ότι πρόκειται για την ίσως πιο ηγετική φιγούρα στο Leeds. Ένας άνθρωπος που αγαπήθηκε όσο πολύ λίγοι στην πόλη, που μάλιστα έμεινε εκεί καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναδρομή μας.
Πάμε πίσω στις 20 Σεπτεμβρίου 1944. Στο Beeston του Leeds γεννιέται ένα μικρό αγοράκι, για το οποίο 20 χρόνια αργότερα θα τραγουδούσε όλη η πόλη. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική Farsley Celtic. Το 1962, σε ηλικία 18 ετών, παίρνει μεταγραφή στο καμάρι της πόλης, Leeds United. Καθιερώθηκε στην ομάδα από το 1964, όπου εκμεταλλεύτηκε τους τραυματισμούς των Freddie Goodwin και Jack Charlton και έκτοτε δεν ξαναβγήκε ποτέ από την ενδεκάδα. Μάλιστα χαρακτηριζόταν τότε ως ένας από τους πρώτους πολυθεσίτες παίκτες. Σε όλη την καριέρα του είχε αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις, εκτός από αυτή του τερματοφύλακα.

Η ικανότητα που είχε προσαρμόζεται σε κάθε ρόλο και απαίτηση οδήγησε τον Don Revie να τον αποκαλεί ως η «Rolls Royce» του ποδοσφαίρου. Στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού, όπως για παράδειγμα στον τελικό του League Cup το 1968, στον τελικό του Κυπέλλου Εκθέσεων με την Juventus το 1971 αγωνίστηκε ως «εννιάρι». Σε όλα η Leeds ήρθε νικήτρια, και χάρη στην προσαρμοστικότητα του Paul, η ενδεκάδα της Leeds αναφερόταν απλώς ως «οι έντεκα Paul». Μάλιστα μετά από τόση επιτυχία, ο θρυλικός προπονητής της εθνικής Αγγλίας, Alf Ramsey, τον ρώτησε αν ήθελε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, ωστόσο ο Paul αρνήθηκε ευγενικά, διότι ήθελε να ξεκουραστεί.
Ουσιαστικά αυτό που έκανε κάθε χρόνο ο Paul ήταν να καλύπτει τους τραυματισμένους συμπαίκτες του. Την σεζόν 1971-72 δεν έχασε ούτε ένα παιχνίδι και η Leeds United πάλευε για τον τίτλο. Μάλιστα σε ένα παιχνίδι εναντίον της Arsenal, o Terry Cooper έσπασε το πόδι του και ο Paul φόρεσε την φανέλα με το νούμερο τρία για να τον αντικαταστήσει. Η Leeds κέρδισε το παιχνίδι, όμως έχασε το πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά μετακόμισε περισσότερο στον ανασταλτικό τομέα της Leeds. Ωστόσο στο τέλος ηττήθηκε από την Sunderland για το FA Cup, και από την Milan στην Θεσσαλονίκη σε ένα πολύ επεισοδιακό παιχνίδι για τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων.
 
Στην τελευταία χρονιά του Don Revie, το 1974, κατακτάει επιτέλους και πάλι το πρωτάθλημα μετά το 1969. Ο Revie έφυγε για την εθνική Αγγλίας, και αντικαταστάτης ήρθε αρχικά ο Brian Clough αλλά μετά από 44 μέρες ο θρυλικός coach της Nottingham απολύθηκε και ήρθε ο Jimmy Armfield, ο οποίος στην «νέα εποχή» κατάφερε να πάει την Leeds στον τελικό του Champions League, αν και ηττήθηκε από την Bayern Munchen. Ο Armfield έκατσε μέχρι τι 1978. Ο Medeley δεν βγήκε ποτέ από την εντεκάδα και μάλιστα στην αυτοβιογραφία του, ο Armfield εξιστορείται μια ιστορία, όπου ο Paul είχε έρθει να ανανεώσει την συμφωνία του. «Ουσιαστικά ήταν μια άσπρη κόλλα. Τον φώναξα να έρθει μέσα στο γραφείο και του λέω “Paul θα σου δώσουμε τόσα”. Γυρνάει και μου λέει “Εγώ δεν σκοπεύω να φύγω από την Leeds. Φέρε μου να υπογράψω το χαρτί και τα υπόλοιπα κανόνισε τα εσύ” Τον ρωτάω και εγώ “Paul για πόσα χρόνια υπογράφουμε; Δύο η τρία”, και μου λέει «Βάλε όσα θες, εγώ μόνο να παίζω θέλω». Εντέλει παρέμεινε στην Leeds μέχρι το τέλος της καριέρας του, το 1980. Έκλεισε την καριέρα του με 724 συμμετοχές και 35 γκολ.

Μετά το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχείρηση του και επένδυσε σε ένα μαγαζί στο Leeds με αθλητικά είδη. Αυτός και τα αδέρφια του, πούλησαν την επιχείρηση το 1987 για 27 εκατομμύρια λίρες. Μετά άρχισαν τα προβλήματα υγείας για τον ίδιο. Το 1992 υποβλήθηκε σε εγχείρηση αφαίρεσης όγκου από το κεφάλι και το 2002 υπέστη ένα πολύ μικρό καρδιακό επεισόδιο. Το 2004 διαγνώστηκε με την νόσο του Parkinson η οποία τον κατέβαλε πλέον σε ηλικία 73 ετών.
Να σημειωθεί ότι στην επιτυχημένη ποδοσφαιρική ταινία του Tom Hooper, The Damned United, ο Chris Moore απεικόνιζε τον Paul ως παίχτη της Leeds, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, με την πλοκή της ταινίας να επικεντρώνονται γύρω από το 44 μερών πέρασμα του Brian Clough ως «αντι-Revie».
Farewell Paul